അത്ഭുതങ്ങളെത്രമേല്‍ കാത്തുവയ്‌ക്കുന്നു,
നമുക്കായി സ്വജീവിതം.
അത്രമേലതിശയം!
ഊഷരം,സന്തപ്‌തം,ദുഖാകുലം
വാഴ്‌വുകളൊക്കെയുമെന്നാകിലും,
പുഷ്‌കലമാക്കുന്നു പിന്നെയും നീ!
ഓരോ കിനാവിലും കാതോര്‍ക്കയായി
പൊലിമ പകരും നിന്‍ നാവൊച്ചകള്‍.
ഇതെന്റെമേല്‍ വീഴുന്ന പൂക്കള്‍
ഇന്നിന്റെ,എന്നിന്റെയും നറുഗന്ധമുതിരും
പുതുപൂക്കള്‍.
ഇതിന്റെ ചുവട്ടില്‍ മരിച്ചടക്കട്ടെയെന്നെ,
ഈ ഭൂവിന്റെ ചാരുവാം കലണ്ടറിന്‍ താഴെ.
എന്നിരിപ്പിടം,അതെന്‍ സുഷുപ്‌തിതന്നിടം.
അത്ഭുതങ്ങളെത്രമേല്‍ കാത്തുവയ്‌്‌ക്കുന്നു.നമുക്കായി സ്വജീവിതം!അല്ലേ..?
ReplyDeleteഈ കവിത എനിക്കിഷ്ടായി. അത്ഭുതങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞത് തന്നെ ജീവിതം. ആലീസ് ഇന്‍ വണ്ടര്‍ലാന്റ് പോലെ..
ReplyDeleteകവിത നന്നായിട്ടുണ്ട് കുറെ കഥകള്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ട് താങ്കളുടെ എഴുത്തിനു മൂര്‍ച്ചയുണ്ട്‌ ആശംസകള്‍ .
ReplyDeleteഇവിടെയും വരുമല്ലോ
www.karyadikavitha.blogspot.com
സ്വജീവിതം കൊണ്ട് എല്ലാം നാം തിരിച്ചറിയുമല്ലൊ... അല്ല്ലേ ...ഓരോ കിനാവിലും കാതോര്‍ക്കയായി
ReplyDeleteപൊലിമ പകരും നിന്‍ നാവൊച്ചകള്‍.
എന്നാല്‍ ഇതിനു മൂര്‍ച്ച പോരെന്നാണ് എന്‍റെ തോന്നല്‍ ..
ReplyDelete:)
ReplyDeleteപ്രതികരണമെഴുതിയ എല്ലാവര്‍ക്കും നന്ദി.
ReplyDeleteനല്ല കവിത. തലക്കെട്ട് കൊള്ളാം, കേള്‍ക്കാന്‍ മധുരമുണ്ട്. ആഴം അളക്കാന്‍ പിടി തരില്ലല്ലോ. മൂര്‍ച്ച പോരെന്നു പറയുന്നുവല്ലോ. കവിത കുന്തമുന പോലെ കുത്തി നോവിക്കണമെന്നോ?
ReplyDeleteഅൽഭുതങ്ങൾ കാത്തൂ വെയ്ക്കുന്നു ജീവിതം..........ആഴമറിയാതെ കൈയും കാലുമിട്ടട്ടിയ്ക്കുമ്പോ‍ഴും.........
ReplyDelete