വരുമാതിര!

തോമ ചുറ്റും നോക്കി.എന്നോ വെട്ടിക്കിളച്ചിട്ട മണ്ണില്‍ കരിഞ്ഞ പുല്ലുകള്‍ തണുത്തു പറ്റിക്കിടന്നു.കുരുമുളകിന്‍ ചുവടുകളിലെ കരിയിലകളില്‍ വെളുത്ത ചെറുപുഴുക്കള്‍ ഇഴഞ്ഞുനടന്നു.നാളത്തെ മഴ കൂടി;അഴുകാന്‍ തുടങ്ങും.ചൂട്ടുമലകളും കൊതുന്പുകളും ധാരാളം വീണിട്ടുണ്ട്.ഉണക്കത്തേങ്ങകളും.തോമ ഉണക്കത്തേങ്ങകളെ മടലുകള്‍ കൊണ്ട് മൂടി.പിന്നെയെടുക്കാം.സാവധാനം കിണറ്റുകരയിലെത്തി.രണ്ട് മഴ കൂടി.പിന്നെ നിന്‍റെ ആവശ്യമില്ല.തോമ കിണറ്റിനോട് പറഞ്ഞു.പിന്നെ തോട്ടില്‍ മുങ്ങിക്കുളിക്കാം.തണുത്ത വെള്ളത്തിലമരാം.തോര്‍ത്ത് ഒഴുകുന്ന വെള്ളത്തിലുരച്ചു വാരി കഴുകിയെടുക്കാം.തോമ സാവധാനം ഒരു തൊട്ടി വെള്ളം കോരി.പാണല്‍ക്കന്പു പിളര്‍ന്ന് നാവു വടിച്ചു.മുഖം കഴുകി.ഹാ,പുതുമഴ വന്നാല്‍ ഭൂമിയിലൊരു കരടുപോലും അതറിയാതെ പോവില്ല.വെള്ളത്തിനെന്തൊരു മണം.മഴയില്‍ പറന്നുവീണ ഉണക്കപ്പുല്ലുകളും ഇലകളും വെള്ളത്തില്‍ നിരന്നുകിടന്നു.
(സക്കറിയയുടെ മഴ എന്ന കഥയില്‍.)
ഇത് മഴക്കാലമല്ല.എന്നിട്ടും ഈ ഭാഗം ഞാനോര്‍മ്മിച്ചു.ഓര്‍ക്കാനെന്താണ് കാരണം..കഥയായതുകൊണ്ടാണോ..തണുപ്പും കുളിരും ഇപ്പോള്‍ പുലര്‍കാലത്തിന്‍റെ അതിഥികളാണല്ലോ.ശരിയാണ്.ഇത് മഞ്‍ഞുകാലമാണ്.അതുമാത്രമാണോ കാരണം..അല്ല.തിരുവാതിരയാണ്.
ഓ..മൃദുവാതിര.!
എനിക്കിഷ്ടമുള്ള ആതിരനിലാവിന്‍റെ സാന്നിദ്ധ്യം.
കുളങ്ങളുടെ സ്മരണ.
വെറ്റിലമുറുക്കിന്‍റെ വട്ടം.
ദൃഢനിതംബിനികളുടെ താഴ്ന്നിരുന്നുള്ള കളിമേളം.
മുറുക്കിച്ചുവന്ന ചുണ്ടുമായി ശൃംഗാരഹാസം പൊഴിക്കുന്ന പ്രകൃതിയുടെ ലാസ്യം.
ഓര്‍മ്മയില്‍ നിലാവിന്‍റെ സഖിയായി നീ വന്നകാലം മുതല്‍ തിരുവാതിര എന്നോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു.ഒരു കാലവും മുടക്കം വന്നിട്ടേയില്ല.പിന്നെ,നീ അരികിലുണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ നിലാവിനെന്തൊരു വീര്യമായിരുന്നു.നടുകീറിയ വെറ്റിലയില്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നീ നിലാവ് തേച്ചുതന്നു.അടക്കയുടെ കനവും ചവര്‍പ്പും നിലാവിന്‍റെ താരള്യവും വെറ്റിലനീരിന്‍റെ വൈദ്യസ്പര്‍ശവും..ഓര്‍ക്കാന്‍ വയ്യ.
ഒരു മോഹമുണ്ടായിരുന്നു.
ഒരിക്കല്‍...മധ്യത്തിലേക്ക് നാലുപാടും പടവുകള്‍ കെട്ടിയിറക്കിയ കുളത്തില്‍ ആതിരരാവില്‍ നീ നീരാടുന്നതു നോക്കിയിരിക്കണം.പച്ചച്ച ജലത്താലത്തില്‍ പുടവ വലിയ വെള്ളക്കുമിളകളായും കുടകളായും വിരിഞ്‍ഞുയരുന്നത് കാണണം.എന്നിട്ട്,പടവുകളിലിരിക്കണം.മുകളിലെ തളികയില്‍ വച്ച് ചന്ദനമരച്ചുരുട്ടി നിനക്കിട്ടു തരുന്ന വാനത്തെ മുത്തശ്ശിയെ ശുണ്ഠിപിടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കളിക്കണം.കൈയടിച്ചുകൈയടിച്ചുകളിക്കണം,ജലത്തില്‍.
ശബ്ദങ്ങള്‍ കുളപ്പടവുകളിലും ഭിത്തികളിലും തല്ലിയമരണം..
അതിലേതാണ് നിന്‍റെ ചിരിയെന്ന് കാതുഴിഞ്ഞ് ചികയണം ചരാചരങ്ങള്‍.!
അതിനുശേഷമുള്ള ആലിംഗനങ്ങള്‍..പൊട്ടിപ്പൊട്ടിച്ചിരികള്‍...പിന്നത്തെ...വേണ്ട.നിലാവണഞ്ഞുപോകും ഇനി പറഞ്ഞാല്‍!
ഇപ്പോള്‍ നിന്നെ ഞാന്‍ കാണുന്നുണ്ട്.പറയട്ടെ..?
ഉടുത്തമുണ്ടിന്‍റെ ഞൊറിവുകള്‍ ഒട്ടും ശരിക്കായില്ല.മുറുക്കിക്കെട്ടാത്തതുകൊണ്ട് മുടി തുളുന്പിപ്പോയിരിക്കുന്നു.കരിയെണ്ണയെഴുതിയതുകൊണ്ട് പേടമാനുകളുടെ കണ്ണുതട്ടും മട്ടില്‍ കണ്‍വെള്ളക്കിത്ര തിളക്കവും. എന്നിട്ടും എന്തു ഭംഗിയാണ് നിനക്ക്.!
അതെ.കൊതിച്ചുവരുത്തിയ സായംകാലങ്ങളുടെയും നിലാവറിഞ്ഞ പാതിരാവുകളുടെയും ഏകാന്തധന്യമായ പാലപ്പൂഗന്ധത്തിന്‍റെയും പൊന്നാതിര.നമുക്കെല്ലാം അങ്ങനെയോരോന്നാണ് ധനുമാസ നിലവൊളി ചൂടിയ പ്രിയമെഴും തിരുവാതിര.
മുകളിലെ കഥയില്‍ പ്രിയകഥാകാരന്‍ മഴയെപ്പറ്റിയാണ് പറയുന്നത്.അവിടെ നിന്നാണ് ഞാനീ തിരുവാതിര സ്മൃതികളിലേക്ക് എത്തിയത്.ഞങ്ങള്‍ എഴുത്തുകാര്‍ എന്തിനെയും ഏതിനെയും ബന്ധിപ്പിച്ചു കാണുന്നവരും അറിയുന്നവരുമാണല്ലോ.